Stikstofverliezen beperken door FIR
Overmatige stikstofverliezen (lees: ammoniakemissie vanuit stal en veld) zijn niet alleen onwenselijk vanuit het oogpunt van natuurbeheerders *), maar in de eerste plaats economisch ongunstig voor de veehouder.
Met betere vertering dankzij de FIR Humic Clay is er minder eiwit nodig en wordt er daardoor logischerwijs minder stikstof uitgescheden. Zonder dat dit productie kost. Integendeel.
De voordelen hiervan zijn:
- Minder voederkosten (waardoor de FIR al wordt terugverdiend);
- Het dier wordt niet overbelast. Iets te hoog eiwit is schadelijk voor het dier;
- Betere gezondheid, minder gezondheidskosten;
- Meer mest op eigen land kan worden verwerkt;
- Niet-verloren stikstof in de mest behoudt bemestend effect;
- Ook fosfaatgift via voeder kan veelal minimaal beperkt blijven, waarmee nog minder afvoer van kostbare mest hoeft plaats te vinden.
Uit onderzoek blijkt dat bij NIET FIR-kringlooprantsoenen geregeld 10-35 % meer stikstof in de mest terecht komt. Dat wil zeggen dat duur eiwit verworden is tot mest. Omdat bij een verhoogde eiwit-aanwezigheid in de darmen de mycotoxinen veroorzakende schimmels vrij spel hebben, worden de dieren onnodig geteisterd door deze krachtige toxinen.
Nu de derogatie wordt afgebouwd is uw eigen mest dubbel van belang. Elke emissie gaat ten koste van de bodemvruchtbaarheid en van uw opbrengst.
*) Wat de natuur betreft: verzuring is een bodemkundig proces dat ALTIJD plaatsvindt in gebieden met een jaarlijks neerslagoverschot, zoals in NW-Europa. In Zuid-Europa gaat dit omgekeerd, door het verdampingsoverschot verkalkt juist de bodem. Verder verzuurt de bodem door vertering van takjes en blad etc. Dus ook zonder enige stikstofbijdrage hebben we al bodemverzuring. Als we de natuur op dit punt niet meer de natuur willen laten zijn (wens-natuur), dient men in het natuurbeheer een minder passief bodembeheer toe te passen, en niet louter in het slachtofferschap van stikstof-emissies te verblijven. Natuurlijk is het zo dat zandverstuivingen zo min mogelijk voeding moeten krijgen en dat er rode-lijst planten zijn die extra stikstof als voeding slecht verdragen. De meeste natuur is blij met dat kleine beetje stikstof wat het krijgt uit de maatschappij, incl. de landbouw, zoals veel bomen. Veel is het niet, gemiddeld 22,5 kilo zuiver N per ha. Daar groeit regulier akkeronkruid niet goed op.
Iets anders dat in de stikstofdiscussie wordt gemist: De stikstof uit verkeer en luchtvaart zijn stikstofoxiden, die verzuren de grond niet.
Carl Koch, bodemkundige, senior adv. kringloop veehouderij, in bijzonder mycotoxinen, deskundige mest(recht)zaken.